Ik ben Hetty, heb al dertien verschillende hoorapparaten versleten. Ik wilde mijn man weer eens horen snurken, nou daar betaal je dus al gauw driehonderd euro per snurkje voor. Eerst bij de een geweest, dat bleek dus een opticien. Nou ik drie keer de stad rond, kon ik weer tanken. Eerste honderd euro door de plee bij wijze van. Maakt mij niet uit hoor, ik hecht helemaal geen waarde er aan. Ik heb mijn kinderen boos gemaakt omdat ik er niet over op kan houden, mijn jongste heeft nog aangeboden om alles te vergoeden, die is een feest-DJ dus die verdient goed. Nee ik wil voor mezelf kunnen blijven zorgen maar ik kreeg geen begrip. Ik jaag iedereen weg.
De volgende dag
Ik terug naar de winkel, ik hoor apparaten rinkelen en dat doen ze nog net niet zo hard als de kassa. Met een schuin oog kijkt de winkelbediende mij aan: weer zo’n dametje zegt ie tegen zijn collega. Ik ga er niet meer heen, tegenwoordig heb ik een kartonnen tuut die zet ik gewoon tegen mijn oorschelp aan, werkt stukken beter dan al die zelfbenoemde technologie! Nee, dat is een grap natuurlijk. Ik heb nu een goed bedrijf gevonden en als het goed is komt alles goed, precies zoals ik wil. Als puntje bij paaltje komt staat er maar één iemand voor mij klaar en dat is mijn man. Hij schuwt mij niet, en ik hoef hem dat niet eens horen te zeggen. Ik zie het aan zijn liefdevolle blik. En dat is toch alles waard? Ik ga mijn kinderen maar eens bellen, ik heb iets goed te maken.